İslam, bütün güzellikleri bünyesinde barındıran, ayrıca yeryüzünde güzel olan ne varsa hepsini, “Hikmet, mü’minin yitik malıdır, nerede bulursa alır.” (Tirmizi, İlim 19) hadisi ışığında sahiplenen bir dindir. Böyle olması ise gayet doğaldır zira İslam dini, bütün güzellikleri yaratan Yüce Yaratıcının, tüm kulları için seçtiği, beğendiği bir dindir ki bu hakikat “Allah katında tek din İslâm’dır.” (Âl-i İmrân,3/19) ayetinde de açıkça ifade bulur.
İslam dini, doğru anlayıp doğru yaşandığı takdirde bir insanın ruh ve duygu dünyasını en mükemmel şekilde düzenler ve onu önce kendisiyle sonra da sosyal çevresiyle uyumlu ve barışık hale getirir. Bunu yaparken prensiplerinden taviz de vermez. Yani prensiplerini muhafaza ederken muhatap olduğu kişileri alabildiğine pozitif, hoşgörülü, sevecen hale getirir... O halde bir kişi “ben Müslümanım” dediği halde, kendisi ile barışamamış ve çevresinde sevilen, sayılan, güvenilen bir kişiye dönüşememiş ise bu kişinin kendi içinde, ya İslam’ı anlamayla, ya da yaşamayla ilgili çözmesi gereken ciddi sorunları var demektir.
Bir Müslümanın İslam dininden azami istifade edebilmesi için, dini hayatını Hazreti Peygamberin (s.a.v.) örnekliğinde yaşaması çok önemlidir. Çünkü Hz. Ayşe’nin güzel benzetmesi ile Hz. Peygamber (s.a.v.) yaşayan bir Kur’an’dır. Dolayısıyla kim ki İslam’ı, tüm incelikleri ile yaşamak istiyorsa, Hz. Peygambere (s.a.v.) tabi olmalıdır. Bu söylemin altını kalın çizgilerle çizmek gerekir. Zira, geçmişten günümüze sünnet veya hadis-i şerifler olmadan da İslam’ın yaşanabileceği tezini misyon edinen ve bunun savunuculuğunu yapan bir takım sapık fırkaların mevcudiyeti herkesin malumudur. İşte kendilerine karşı dikkatli olunması gereken bu sapık fırkaların içinde bulunduğu hezeyan hali, en hafif tabirle akıl azlığı veya Efendimiz’e (s.a.v.) karşı nankörlüktür. Zira müminler olarak bizler, bir insanın sosyal hayatına uyum ve düzen getiren en önemli ahlaki incelikleri ancak Kur’an referanslı bir hayat yaşayan Hz...
Yazının tamamını dergimizden okuyabilirsiniz.
.jpg)
