Hedonist zihniyetli filozoflar insanoğlunun zevk peşinde koştuğunu iddia ederlerse de, şahısları gözlediğimizde bunun doğru olmadığını anlarız. Çünkü insanların zahmete talip olduklarına daha çok rastlarız. Yaşlı bilge Diyojen, “En iyi şey zahmet çekmektir.” derken zahmetin zevkli olmamasına rağmen nihayette mutluluğa götürdüğünü anlatmak istemiştir.
Zevkle mutluluk çok farklı kavramlardır. Zevk ve eğlence anlık hazlardır. Bunların toplamından mutluluk ortaya çıkmaz. Mutluluk, sürekli bir iç huzurudur. Ve mutluluğa giden her yolda acı vardır, zahmet vardır. Meslek hayatında veya sporda başarılı olmak isteyenler bunu hep zahmetle elde ederler. Çok çalışır, nefsine hâkim olmayı öğrenir, çabuk ödül beklemeden, hedefleri için, severek sıkıntı çekerler.
Zaten kolayca elimize geçen şeyleri değil güçlüğü, çaba göstermeyi, hareket etmeyi severiz. Tabii ki bu zahmetler zorla değil, kendi isteğimizle olmalıdır.
Hekim olarak annenin doğum sırasındaki şiddetli ağrılarını neden kesmek istemeyiz? Çünkü çektiği o zahmet çocuğa bağlılığını ve sevgisini artıracaktır. Unutmayalım ki zorluklarla elde edilen, daha kıymetlidir.
Hâlbuki televizyon programlarında da gördüğümüz gibi günümüz geçerli anlayışında insanlar daha çok zevke, daha çok eğlence ve hazza teşvik edilmektedir. Vur patlasın çal oynasın eğlencelerle mutlu olunacağı imajı hâkimdir. Sanki yüksek sesli müzikle eğlencenin mutluluğa; acının ise mutsuzluğa götüreceğine dair bir inanç içimize yerleşmiştir.
Kesinlikle doğru olmayan bu inanç yüzünden insanlar, kendilerine asıl derin mutluluğu getirecek bazı şeylerden kaçınmaktadırlar. Mesela giderek daha az evlenmekte, daha az çocuk sahibi olmakta; ibadet, zorluk dolu girişimler ve gönüllü çalışmalardan daha uzak kalmaktadırlar. Birçoğumuz böyle faaliyetler yaptığımız takdirde acı ve sıkıntı çekmenin kaçınılmaz olduğunu düşünüyoruz. Bu yüzden vaktimizi daha ziyade televizyon seyretmek, atıştırmak gibi bizi mutlu edeceğini sandığımız “eğlenceli” işlere ...
Yazının tamamını dergimizden okuyabilirsiniz.
.jpg)
